Goede tijden, slechte tijden

Hi there!

We leven nog! Sterker nog, we hebben het hier geweldig naar ons zin.
Het eten smaakt nog steeds goed, de mensen zijn nog steeds aardig en het werk is nog steeds super interessant! Ook het niet hebben van warm water en het slapen op een marmeren bed voelt ondertussen vertrouwd.

Ondertussen zijn wij al een maand part of 'the Duncan family' en dat voelt goed! Ook het werk op de afdeling begint vanzelfsprekend te worden. Symptomen en oorzaken zijn steeds makkelijker te verbinden en het zelf bedenken van de passende behandeling en die uitvoeren gaat ook prima!
Ook maken we elke dag wel bizarre of hilarische momenten mee samen met onze steun in toeverlaat Maggie: een Nederlandse verloskundige.

Zo heeft Maggie samen met Anouk al eens naar het buitenplaatsje voor het ziekenhuis moeten rennen om een pasgeboren baby (inclusief placenta) uit een tuctuc the vissen (die dingen gaan toch altijd net niet hard genoeg).
Heeft Dieke al twee keer een half naakte, zeer emotioneel 'overwhelmde', op het punt staand om te bevallen patiënte uit de familie wachtkamer moeten halen (inclusief bloedende ader omdat het infuus losgetrokken was). Lees: In de familie wachtkamer zitten/liggen absoluut meer dan 40 mensen en kinderen.
En heeft Maria al een paar keer 'BABY IS COMING!!!!!!!!!!!!!!!!!' moeten roepen bij het zien verschijnen van een babyhoofdje tijdens een perswee (dit gebeurd trouwens regelmatig).

Ook zien wij schrijnende en heftige dingen bijna dagelijks. Vrouwen komen soms het ziekenhuis binnen na 3 dagen geen 'foetal movement' te hebben gevoeld. Helaas wordt er dan een IUD (intra uteriene dood) vastgesteld en moet de vrouw bevallen van een al overleden kindje.
Deze bevallingen zijn erg ingrijpend omdat het kind niet meer meebeweegt, dit vergt enorm veel kracht van de moeder en de verloskundige. Vaak moet er dan ook van buitenaf druk op de buik worden gegeven zodat het kind eruit komt. Soms lopen de emoties bij de moeder erg hoog op terwijl de andere moeder geen verdriet laat zien.

Twee weken geleden overleed een kindje na de geboorte omdat de moeder  een noodzakelijke keizersnee zowel verbaal als fysiek gewelddadig weigerde. Deze situatie was heftig omdat het hier niet aan medisch falen lag maar echt aan de onwil van de moeder. In deze dingen is te zien dat leven en dood hier een andere waarde en betekenis hebben dan in Nederland. De Indiase collega's pakken direct hun werkzaamheden weer op en lijken niet onder de indruk van de situatie.
Gelukkig kunnen we hier met z'n drieën over praten en is er ook in het guesthouse de ruimte om ons hart te luchten na een zware werkdag.
Naast deze heftige dingen gebeuren er gelukkig ook ontzettend veel leuke dingen! Juist door het zien van heftige situaties is het extra mooi om mee te werken aan een 'normale' bevaling. En die zijn er gelukkig ook genoeg ;) (gister nog 6!).

Deze week zijn we bezig geweest met het boeken van een trip naar Varanasi! Een absolute must-see in India! Hier zullen we eind November heengaan met nog 2 meiden van het guesthouse.
More good stuff: Vanavond hebben we een geboorte feest en morgen avond een verjaardag van een jongen die 6 jaar wordt. Waar 600 mensen zijn uitgenodigd. Inclusief eten. We never saw the kid. Hoe meer zielen hoe meer vreugd!!!!!!!!!!!

Ondertussen genieten wij sinds gisteren van het Diwali festival: overal lichtjes en kaarsjes die wij perfect kunnen zien vanaf ons dakterras. Siervuurwerk en constant knalvuurwerk (Maria's hart kan het maar net aan). Nét oud en nieuw.

En als er een patiënt bloed nodig heeft, zijn wij niet te beroerd om onze joggingbroek in te ruilen voor kurti's en naar de bloedbank te lopen. Zo hebben wij vandaag in binnen 10 minuten een half litertje bloed afgestaan voor een van de patiënten van de labour room.

Hopelijk snel weer een nieuwe blog!

Liefs en kusjes en knuffels

Mary, Anorf & Diekie