Pierce shop Duncan

Deze blog willen we graag beginnen met geweldig nieuws: We zijn Maria nog steeds niet kwijt geraakt!!!!!! Ook is ze tussen nu en de vorige blog maar 6 keer bijna gevallen, way to go girl! (Ja, als je altijd ligt te pitten tijdens het schrijven van de blog KAN JE DIT VERWACHTEN! love you phili(pino))

Hier in Raxaul hebben wij bizar drukke dagen achter de rug. Twee van de grootste festivals zijn geweest en dat betekent dat de vrouwen daarna pas (en vaak te laat) naar het ziekenhuis komen.
Ook krijgen wij veel mensen uit Nepal omdat de grenzen nog steeds dicht zitten voor toeristen en goederen. De ziekenhuizen zijn door hun middelen heen en sturen hun patiënten naar ons ziekenhuis.
Wel kunnen wij u met vreugde mededelen dat 'onze' eerste kinderen op de wereld zijn gezet!! Moeders en kinderen maken het goed :), de semi-niet officiële-surrogaat- verloskundige in wording ook :).

Kortom; gekkenhuis!
Meerdere patiënten op 1 bed, 4 delivery's in 5 minuten(!!) en vrouwen die 'fully' (met 10 cm uitsluiting) binnen komen rennen waarbij je nét op tijd je handschoenen aankrijgt om het kind op te vangen. Zo hadden we ook een keer een situatie waar de baby er al uit was voordat de handschoenen aan waren.. Gelukkig kwam er een second chance want tot iedereens verbazing bleek er nóg een kind in te zitten! (> Is it a twin? No, it's not.. Oh wait.. There is a foot coming out.) Best lastig, want als een vrouw zo binnenkomt weet je helemaal niks van het kind of de zwangerschap zelf. Vandaag kwamen we er in zo'n zelfde situatie 2 minuten voor het kind eruit kwam achter dat het kindje niet meer leefde.
De babycount haalde op deze dagen makkelijk de 30.

In de schaarse momenten dat het rustig is op de afdeling (festival days) vermaken we ons ook prima. Zo zaten we bijna twee weken op  geleden op een bed in de (zogenaamd prikkelarme) eclampsiekamer, om onze oren laten piercen door een collega. Met een hechtnaald. In het uiterst infectievrije Raxaul.
Sorry mam.

We maken op een dag zoveel dingen mee dat het bijna niet meer na te vertellen is. De wens om te kunnen filmen met onze ogen is nog nooit zo groot geweest. Op die manier zouden we jullie kunnen laten zien wat wij allemaal zien: de prachtige bevallingen, de emotieloze moeder, de hilarische communicatie tussen ons en de patiënten, de handmatige bloeddruk meter die voor de tachtigste keer uit elkaar valt, de volksstammen rondom het ziekenhuis die ons elk moment aanstaren, de wanhopige smeekbeden van de vrouwen in labour. De patiënt die haar eigen infuus eruit trekt en de schoonmaakster die geduldig het bloed staat op te dweilen dat uit de ader komt totdat jij de bloeding stopt. Hier loop je trouwens toevallig tegenaan, je word niet geroepen ofzo.

Ook buiten de afdeling gebeuren er een hoop dingen. Zo hebben Dieke en Anouk allebei al een keer mogen assisteren bij een keizersnee. Waar je in Nederland amper mag ademen in de operatiekamer, mag je hier gewoon 'in scrubben' en assisteren bij de ingreep.
 Dieke heeft een aantal weken geleden een klas Indiase nursing students les gegeven over het ontstaan van een Post partum (na de bevalling) bloeding en het signaleren en behandelen hiervan.

Met de shopkeepers hebben we ondertussen ook al een goede band. We beginnen  onze dag door naar ze te zwaaien vanaf het dakterras (Nee, Rakeshj ik kan geen Chai komen drinken, ik moet werken).
En als we, na ons werk, door de straat lopen horen we 'GREEN LAYS?' al gonzen over de straat. Gister kwamen we erachter dat een van deze mannen een gigantische multipack verhuisdoos vol groene zakken lays heeft aangeschaft. Top dat er zo op onze komst geanticipeerd wordt!
 Oh, shoppen is hier ook fantastisch! Je koopt voor net niks een lap stof naar keuze en laat hier bij de kleermaker om de hoek voor nog geen €2,50 een op maat gemaakte outfit van maken!
Zo'n kleermaker is trouwens ook super handig voor als je uit je broek gescheurd bent (current count: Maria:2, Anouk:1, Dieke:0), die gozer repareert dat gewoon gratis.
Onze fantasie slaat op hol met zoveel stof en deze tailor. Mama van Anouk.. Als we terug zijn, komen we minimaal 1x in de week langs om kleding te laten maken, goed? Oke top.

Voor nu houden wij het voor gezien gaan wij pakken voor onze treinreis naar Varanasi over 2 uur! Lekker te tijd om te lamelamesassen (ademen) en heeeerrlijk leh tjié (liggen) op hopelijk iets zachtere bedstenen.
Onze volgende blog volgt badhme (later, hierna, straks, vrije interpretatie).

Hey groetjes he!

HDR (hou de rust)!